Մայրամուտ

Մայրամուտ

Սարն առել վրան ծիրանի մի քող,

Ննջում է կարծես ծաղկե անկողնում,

Անտառն արևի բեկբեկուն մի շող

Ծոցի մեջ պահել ու բաց չի թողնում:

Ժայռի ստվերը գետափին չոքել,

Վիզը երկարել ու ջուր է խմում,

Հովն ամպի թևից մի փետուր պոկել,

Ինքն էլ չգիտի,թե ուր է տանում:

Քարափի վրա շողում է անվերջ

Ոսկե բոցի պես թևը ծիծառի…

Կանգ առ,հողագունդ,քո պտույտի մեջ

Թող մայրամուտը մի քիչ երկարի:

1.Բանաստեղծությունը գեղեցիկ է հնչում, որովհետև մեկը մյուսի գեղեղեցիկ շարունակություննե:

2. Սարը ննջում է կարծես ծաղկե անկողնում:
Քարափի վրա շողում է անվերջ

Ոսկե բոցի պես թևը ծիծառի...

3.Ես տեսել եմ մայրամուտը Սևանի ափին:Այն շատ գեղեցիկ էր,արևը դեղնա-կարմրանարնջագույն էր դարձել և այդ պատկերը արտացոլվում էր Սևանա լճի մեջ:

4.Արևածագը:Ես սիրում եմ արևածագը, երբ մթնշաղի մշուշից դուրս է գալիս պայծառ արևը: